Waarom zou een vrouwelijke kunstenaar prentenboeken maken?

Als mens ben ik geboren in een vrouwelijk lichaam. Ik deed een studie psychologie, leerde mijn levenspartner kennen, werd 1e graads docent tekenen/schilderen, gaf 25 jaar les, ontwikkelde als kunstenares, werd moeder, voedde 2 kinderen op en ben inmiddels oma geworden. Al die levenservaring neem ik mee als kunstenaar, die inmiddels 65 jaar is. Als kunstenaar ga ik niet met pensioen. Mijn leven stopt een keer, vroeger of later, als ik dood zal gaan. Tot het zover is, leef ik in een wereld waar ik iets van vind. En daar wil ik nog iets mee.

Wij mensen leven op een prachtige planeet met een magnifieke natuur, adembenemend van schoonheid. De Aarde met haar natuur is ons thuis. Zonder die Aarde zouden we niet kunnen bestaan in een ijskoud, zuurstofloos heelal. Alle reden mijns inziens om zorgvuldig met deze levende Aarde om te gaan. Mensen gaan pas zorgvuldig om met iets als ze er echt van houden. Als iemand echt houdt van iets of iemand, dan zal er geen sprake zijn van gebruik of misbruik. De liefde voor de Aarde en haar natuur kan niet vroeg genoeg aan mensenkinderen worden bijgebracht. De Ohmir-verhalen proberen daaraan een bijdrage te leveren. Die prentenboeken ben ik aan het maken, het is nu aan de opvoeders om ze aan de kinderen voor te lezen.