Ik zou heel graag alle bezoekers persoonlijk willen ontmoeten, maar dat is onmogelijk. Daarom heb ik voor een artistieke oplossing gekozen waarbij de bezoekers mij kunnen ontmoeten. Portretkunst is een artistiek genre dat me hier zeer geschikt voor leek. Het geeft bezoekers een eerste indruk van wie ik ben, hoe ik eruit zie en hoe mijn creativiteit tot uitdrukking komt wanneer ik schilder. Ik heb altijd zelfportretten gemaakt, ook voordat ik aan dit project begon. Voor het ontvangstpaviljoen heb ik een aantal van mijn bestaande portretten gecombineerd met nieuwe. Ik werk niet met gedetailleerd plannen, maar laat een werk groeien, zoals de natuur alles laat groeien. Ik maak gebruik van de gegeven mogelijkheden. De werkstukken ontwikkelden zich onbedoeld tot een unieke serie. De samenhang tussen de werkstukken werd achteraf duidelijk. Het blijkt een geschilderde levenslijn van mijn leven te worden. Iedereen begint jong en wordt ouder, dat geldt ook voor jou en mij.
Wanneer ik een zelfportret schilder, dan kijk ik in een spiegel of naar een foto. Ik probeer om te beginnen de fysieke gelijkenis te treffen. Maar terwijl ik dat doe, gebeurt er nog meer. Ik probeer ook mijn persoonlijkheid tot uitdrukking te brengen. Hoe voelde ik me, welke activiteiten maakten mijn dagen de moeite waard? Gaf dit me voldoening? De fysieke vorm en de persoonlijkheid smelten samen. Vraag me niet hoe dat werkt, want een antwoord daarop heb ik niet. Bijzonder bij het maken van deze serie was, dat het me als het ware terugbracht in de tijd. De herinnering aan deze jonge Carolina’s was zo levendig, terwijl ik ze schilderde, dat het leek alsof ze nog steeds bestonden in mij, ook al ben ik nu ouder. Ik kwam dus opnieuw verschillende aspecten van mezelf tegen door ze te schilderen. In deze serie komen die aspecten bij elkaar en vormen samen het geheel van mijn leven, het geheel van de persoon die ik nu ben.
Ik kan mij geen kunst voorstellen die niets te vertellen heeft. Ik ben een mens, ik schep vanuit mijn levensopvattingen, die in alles wat ik doe doorwerken. Ik hou van deze planeet, de natuur van de aarde, de dieren en van de mensen. Wat mij steeds meer verwondert naarmate ik ouder word, is de enorme verscheidenheid aan mensen en culturen die er zijn. Tegelijkertijd zie ik ook minstens zoveel biologisch bepaalde overeenkomsten. Dat wat wij als mensen gemeen hebben, verdient zeker ook onze aandacht. Ik zou wensen, dat de mensen van nu en van morgen zich steeds meer bewust worden van hetgeen hen verbindt en dat ze leren omgaan met de menselijke verscheidenheid. Naar mijn mening is die verscheidenheid onvermijdelijk, interessant en noodzakelijk. Het maakt dat we elkaar kunnen helpen en inspireren. Ik ben een dromer. Ik droom van een mooie wereld op deze prachtige aarde. Als wij ons richten op wat ons verbindt, kunnen we die droom met elkaar realiseren.