Steeds opnieuw raakt de wereldgemeenschap geschokt door gebeurtenissen die wereldwijd negatieve gevolgen hebben, wat de wereld steeds minder tot een uitnodigende en vriendelijke plek maakt om te leven. Mensen worden vandaag de dag met name in beslag genomen door overleving: honger, drugs, oorlogen, financiële crises, pandemieën en natuurrampen. Los van dat hebben we het eigenlijk al druk genoeg met dagelijkse zaken als huisvesting, geld verdienen, werk, relaties, het opvoeden van kinderen, kortom met het leven van onze individuele levens.
Want dat is wat mensen zijn, individuen. Individuen die omringd worden door andere individuen, die samen een wereld creëren die van ons allemaal is. Mensen maken leefgemeenschappen, samenlevingen, organisaties, naties, religies. Ze maken oorlog of sluiten vrede. Al die zaken bestaan dankzij het feit dat mensen wel of niet gezamenlijke overtuigingen en waarden delen. Alleen als we respectvol en oprecht overtuigingen en waarden delen kan medemenselijkheid ontstaan.
Elk levend wezen -of het nu een olifant is, een leeuw, een rat, een dolfijn, een haai of een mens- is een uniek individu. Het heeft een eigen manier van doen en van reageren op het leven. Geen enkel levend wezen ziet en ervaart de wereld op precies dezelfde manier als een ander levend wezen dat doet. Individualiteit, uniek zijn, is de uiting van creativiteit in mensen, dieren, planten, in alles wat leeft. Creativiteit is, volgens mij, de essentie van het leven. Iedere poging om creativiteit te onderdrukken, zie ik als een poging het leven zelf te onderdrukken.
Je kunt van mij zeggen, dat ik een dromer ben, maar ik denk dat het mogelijk is. Ik zie het als een kwestie van motivatie en keuze. De geschiedenis echter laat zien, dat het blijkbaar toch niet zo simpel is. Wat is er dan nodig?
Allereerst, de bereidheid om het recht van ieder mens op individualiteit vast te stellen en daadwerkelijk een plaats te geven in het dagelijks leven.
Ten tweede, empathie, bewust zijn van en gevoelig zijn voor de situatie van een ander. Ieder individu zou moeten proberen -en liefst in staat zijn- om zich voor te stellen hoe het leven van die ander is. Dus, hier hebben we in onze hersenen wel wat verbeeldingskracht voor nodig.
Ten derde, deze invoelende verbeeldingskracht gaat idealiter gepaard met een respectvol sociaal gevoel van altruïsme. We moeten wel iets voor elkaar over willen hebben.
In mijn ogen is de grote uitdaging ons individuele zelf te zijn en tegelijkertijd verbonden te zijn met andere levende wezens. Empathie, altruïsme en wederzijds respect zijn noodzakelijke voorwaarden hiervoor. Zoals de Franse filosofen als conclusie uit hun geschiedenis hebben getrokken: vrijheid, gelijkheid en broederschap. Maar ja, denken is nog niet hetzelfde als samen doen. Verhalen kunnen helpen in een proces van het creëren van een meer gemeenschappelijke focus voor individuen, groepen en naties op levenszaken. Want als de neuzen niet dezelfde kant op gaan staan, gaat dat gegarandeerd niet lukken. Voor het La paviljoen ben ik nieuwe kinderverhalen aan het maken gebaseerd op de schoonheid van de natuur en aangepast voor de moderne westerse Europese maatschappij. Het zijn verhalen om mee te nemen in de opvoeding van jonge mensen.