In de menselijke evolutie van de steentijd, vijfendertig duizend jaar geleden tot nu toe, hebben alle samenlevingen kunst gemaakt. Oppervlakkig gezien lijkt kunst niet essentieel voor basisoverleving, zoals water, voedsel en seksueel gedrag dat zijn. Eenvoudige vormen van gedrag zoals hulpmiddelgebruik, geluidscommunicatie of een omgeving mooi maken om een partner aan te trekken, die treffen we aan bij dieren en mensen. Maar kunst wordt alleen door mensen gemaakt. Vanuit het perspectief van de evolutionaire biologie zou kunst dus een doel kunnen dienen dat van belang is voor het menselijk voortbestaan. Wij mensen hebben ons ook ontwikkeld als natuurlijke verhalen vertellers. Luisteren naar verhalen is aangenaam zoals onze kinderen laten zien. Verhalen maken is ook leuk zoals onze kinderen tonen in hun spontane spelgedrag. De creatieve verbeeldingskracht van onze hersenen is enorm.
Net als kunstwerken, zijn verhalen modellen over de realiteit die de kunstenaar/verteller/schrijver en kijker/luisteraar/lezer kunnen herhalen. Kunst en verhalen verruimen onze ervaring door ons de kans te bieden om te anticiperen op de wereld en de gevaren en mogelijkheden ervan. We kunnen kunst en verhalen overzetten in onze eigen geest, waarbij de relaties tussen karakters in verschillende sociale situaties en in verschillende omgevingen kunnen worden bekeken. We kunnen speels de gegeven informatie testen. Kunst en verhalen vertellen zijn manieren om in de verbeelding problemen op te oplossen, veranderingen te kunnen maken. Deze eigenschap tot aanpassing geeft kunst en verhalen vertellen een overlevingswaarde. Kunst en verhalen vertellen stellen ons in staat om onze wereld te (her)modelleren en deze diversiteit aan modellen te communiceren met elkaar. Zo wisselen we uit over het leven zelf.

Het vertellen van verhalen en het beleven van kunst verstevigt ook de banden tussen mensen, het werkt als sociale lijm. Een maatschappij zonder gedeelde verhalen of kunst is los zand. Gedeelde verhalen versterken de groep als geheel. Misschien is wel het meest opvallende kenmerk van kunst in inheemse samenlevingen, dat het onlosmakelijk verbonden is met het dagelijks leven. In onze tijd wordt het dagelijkse leven minder plaatselijk en meer en meer wereldwijd beïnvloed. Naar mijn mening is er steeds meer noodzaak om nieuwe manieren te vinden om ons wereldwijde menselijke gedrag te evalueren. Onze plaatselijke aanpassingen lijken toe te zijn aan een vernieuwing. Deze creatieve update vraagt om onafhankelijke artiesten die in staat zijn om de bestaande, verschillende wereldbeelden in een universele kunst en universele verhalen samen te binden. Op een authentiek artistieke manier kunnen zij initiatiefnemers worden voor ons tijdperk om mensen, groepen en samenlevingen wereldwijd meer op elkaar af te stemmen.

Carolina Wajon, als kunstenaar, is georiënteerd op deze authentiek artistieke manier. Dagelijks leven en universele menselijke thema's zijn haar interesses. Haar visuele kunst is gericht op wat we gemeenschappelijk hebben als mensen die op dezelfde planeet leven. Net zoals de kunstenaars binnen hun inheemse stammen al lang geleden deden. Alleen nu gericht op een nieuwe mondiale visie wat betreft de waarde van het dagelijks leven voor iedereen.

Cornelis Huijskens, psychiater, 2014, zomer in Frankrijk.

modern society